Τουρκικές «ευαισθησίες»

Για άλλη μια φορά η Τουρκία προσπαθεί να εργαλειοποιήσει τους Έλληνες μουσουλμάνους της Θράκης μας μέσω της λεγόμενης μειονοτικής εκπαίδευσης. Συγκεκριμένα, ο υπουργός Εθνικής Παιδείας της Τουρκίας, Γιουσούφ Τεκίν, σε πρόσφατες δηλώσεις του επεσήμανε ότι «πρέπει να διασφαλίσουμε το δικαίωμα στην εκπαίδευση για την τουρκική μειονότητα στην Δυτική Θράκη. Είναι ενδιαφέρον ότι ο αριθμός των σχολείων στην Ελλάδα για τους συμπατριώτες μας στην Δυτική Θράκη, έχει πλέον πέσει ακριβώς στο ένα τέταρτο αυτού που υπήρχε όταν υπογράφηκε η Συνθήκη της Λωζάνης. Η Ελλάδα κλείνει τα μειονοτικά σχολεία».

Είχε προηγηθεί, λίγες ημέρες πριν, σχετική δήλωση του προέδρου της αυτοαποκαλούμενης «Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Τούρκων Δυτικής Θράκης», Χαλίτ Χαμπίπογλου (γνωστός από χρόνια για τις σχέσεις του με το τουρκικό ΥΠΕΞ), που «κατήγγειλε» ότι ο αριθμός των «τουρκικών» δημοτικών σχολείων στην Θράκη «από 188 το 2011, μειώθηκε σήμερα στα 86».

Αυτό που φυσικά δεν λένε και οι δυο τους είναι το ότι η μείωση του αριθμού των μειονοτικών διδακτικών μονάδων ακολουθεί την μείωση αυτών σε ολόκληρη την Ελλάδα, ως αποτέλεσμα της μείωσης των μαθητών, ειδικότερα μάλιστα σε ακριτικές και σε αγροτικές περιοχές της πατρίδας μας. Η υπογεννητικότητα μπορεί να πλήττει σε μικρότερο βαθμό τους Έλληνες μουσουλμάνους από τους λοιπούς Έλληνες, αλλά δεν παύει να αποτελεί το σοβαρότερο πρόβλημα για το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού. Σε συνδυασμό, μάλιστα, με την μετανάστευση που εντάθηκε από την εποχή της εφαρμογής των μνημονίων και μετέπειτα, οδήγησε στην δραματική μείωση του μαθητικού πληθυσμού στις περιοχές αυτές.

Συνεχίζοντας μάλιστα τις προκλητικές δηλώσεις του, ο Τούρκος υπουργός ανέφερε ότι «η Τουρκία, με τρόπο που μας ταιριάζει, διασφαλίζει την συνέχιση της λειτουργίας των μειονοτικών σχολείων»! Ποιων σχολείων, όμως; Προφανώς αναφέρεται στα σχολεία του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης και του επαναλειτουργήσαντος πριν λίγα χρόνια ελληνικού σχολείου στην Ίμβρο.

Ο «τρόπος που ταιριάζει», όμως, στους Τούρκους, είναι γνωστός εδώ και πολλά χρόνια. Αφού μάλιστα επικαλέστηκαν την Συνθήκη της Λωζάνης, θα ήταν ίσως χρήσιμο να θυμίσουμε ότι όταν αυτή υπογράφηκε, ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου αριθμούσε άνω των 120.000 ψυχών. Μετά τις συνεχείς διώξεις, απελάσεις, εξαναγκασμούς σε μετανάστευση κ.λπ., σήμερα είναι ζήτημα αν ζουν στην Κωνσταντινούπολη 1.500 Έλληνες, ενώ στην Ίμβρο έχουν απομείνει περίπου 200 και στην Τένεδο σχεδόν κανείς. Τα ελληνικά σχολεία, στα οποία αναφέρεται ο Τεκίν αποτελούν το άλλοθι της Τουρκίας έναντι της διεθνούς κοινότητας, αφού λειτουργούν με έναν ελάχιστο αριθμό μαθητών, ενώ πράγματι διασφαλίζουν την λειτουργία τους, αφού φυσικά και δεν αποτελούν κάποια «απειλή» γι’ αυτήν μετά την μεθοδευμένη εξόντωση του Ελληνισμού στις περιοχές αυτές.

Αυτοί που σήμερα κόπτονται εντελώς αδικαιολόγητα φυσικά, για τα δικαιώματα ελληνοπαίδων μαθητών μουσουλμανικού θρησκεύματος στην πατρίδα μας, δεν πρέπει να ξεχνούν ότι είχαν φτάσει στο σημείο να απαγορεύσουν κάποια εποχή ακόμη και να ομιλούν ελληνικά οι μαθητές των ελληνικών σχολείων στα διαλείμματα, είχαν απαγορεύσει την πρωινή προσευχή, αρνούνταν να δώσουν άδεια για επισκευές σε στατικά επικίνδυνες ελληνικές σχολικές μονάδες, απαγόρευσαν τον εορτασμό Χριστουγέννων και Πάσχα στα ελληνικά σχολεία, καθώς και την ύπαρξη ελληνικών βιβλίων στις βιβλιοθήκες τους!

Οι απόγονοι αυτών των ανθρώπων έρχονται σήμερα να καταγγείλουν την Ελλάδα ως «μία χώρα με την χειρότερη επίδοση πανευρωπαϊκά αναφορικά με τα μειονοτικά δικαιώματα»! Κι αυτό για μία μειονότητα που απολαμβάνει δικαιώματα πολύ περισσότερα από αυτά που αντιστοιχούν στον θρησκευτικό χαρακτήρα της. Και δυστυχώς, όσο δεν τους δίνονται οι κατάλληλες απαντήσεις, τόσο περισσότερο θα αποθρασύνονται.