Η νομοτέλεια της διαδοχής

Στο σκεπτικό κάθε ηγέτη, από την πρώτη στιγμή της ανάληψης των καθηκόντων του, θα πρέπει να υπάρχει η δρομολόγηση της διαδικασίας διαδοχής του, ώστε με τις προβλεπόμενες ενέργειες να τον αντικαταστήσει, όταν απαιτηθεί, ο καταλληλότερος. Η περίπτωση του Έλληνα στρατηλάτη, Μεγάλου Αλεξάνδρου, είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική. Πιθανότατα λόγω του νεαρού της ηλικίας του, δεν το σκέφτηκε ποτέ αυτό και στην κρίσιμη στιγμή η φράση του «τῳ κρατίστῳ» οδήγησε στην διάλυση της αυτοκρατορίας του και τον αλληλοσπαραγμό των διαδόχων του.

Η αλαζονεία της εξουσίας και η έλλειψη αξιόπιστων πολιτικών αντιπάλων του είναι οι αιτίες που διαμορφώνουν και συντηρούν έναν νοσηρό εφησυχασμό στο μυαλό του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο οποίος, φυσικά, δεν έχει δημιουργήσει κάποια αυτοκρατορία, αλλά διαχειρίζεται απλώς ένα διαπλεκόμενο μεταξύ πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων σύστημα εξουσίας, νοιώθοντας πανίσχυρος. Έχουν σωρευθεί πολλά, όμως…

Επί ημερών Μητσοτάκη συνέβησαν ασύλληπτου μεγέθους καταστροφές, που έδειξαν ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού απέναντι σε φυσικά φαινόμενα, παραλείψεις και υποστελέχωση κρατικών υπηρεσιών, ανεπάρκεια υλικοτεχνικών υποδομών, γεγονότα που κόστισαν και πολλές ανθρώπινες ζωές. Έγιναν λανθασμένες πολιτικές εκτιμήσεις που οδήγησαν την πατρίδα μας, αναμφισβήτητα πλέον, στην λάθος πλευρά της Ιστορίας, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε τραγικές εξελίξεις στα εθνικά μας ζητήματα, ιδιαίτερα μάλιστα μετά την εκλογή Τραμπ και την διαφαινόμενη επικράτηση πατριωτικών κινημάτων στις σημαντικότερες χώρες της Ευρώπης.

Η νωθρή προσπάθεια δημιουργίας θελγήτρων για την επιστροφή των εκατοντάδων χιλιάδων νέων Ελλήνων που εγκατέλειψαν την πατρίδα τους για ένα καλύτερο μέλλον στο εξωτερικό, έπεσε στο κενό, αφού η ανταπόκριση ήταν μηδαμινή. Η αντικατάστασή τους από αλλογενείς και αλλόθρησκους πληθυσμούς παραμένει σε εξέλιξη ανεμπόδιστα, με διαμορφούμενες τραγικές εθνικά δημογραφικές αναλογίες.

Η κατάρρευση του συστήματος αξιών του Ελληνισμού, που κρατήθηκε για αιώνες γαντζωμένος πάνω στους δεσμούς της πατρίδας, της πίστης και της οικογένειας, ως αποτέλεσμα της παιδείας του εθνομηδενισμού, που παραμένει κυρίαρχος στην ελλαδική εκπαίδευση, έχει εξαφανίσει σε μεγάλο βαθμό από την ελληνική νεολαία την έννοια της κοινωνικής συνείδησης και ευθύνης, γιγαντώνοντας μια αντίληψη ατομοκεντρική και αντικοινωνική.

Στο πολιτικό σκηνικό, η Αριστερά παραπαίει κάτω από τις συνέπειες του ολέθριου για την ίδια, αλλά κυρίως για την πατρίδα, κυβερνητικού πειραματισμού της που την απογύμνωσε πολιτικά, ενώ στην Δεξιά έχουν δημιουργηθεί κόμματα-σφουγγάρια που απορροφούν την όποια κυβερνητική δυσαρέσκεια, σε βαθμό τέτοιο, όμως, που να εμποδίζουν την ριζοσπαστικοποίηση των πολιτών και διατηρώντας τους σε μία κατάσταση ικανοποίησης, ότι με την ψήφο τους ολοκλήρωσαν το χρέος τους.

Ο κατακερματισμός των πολιτικών δυνάμεων στα αριστερά και στα δεξιά του κόμματός του, ενισχύουν τον ευδαιμονισμό ενός πρωθυπουργού που νοιώθει σχεδόν βέβαιος ότι θα ξαναψηφιστεί μη υπάρχοντος αξιόμαχου πολιτικού αντιπάλου του. Ταυτόχρονα, όμως, ενισχύεται και η αλαζονεία του που είναι ένας κακός σύμβουλος, ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτοεπιβεβαιώνεται από το περιβάλλον της «αυλής» του.

Εξειδικεύοντας αυτήν την αλαζονεία στην περίπτωση του δυστυχήματος των Τεμπών, γίνεται σαφές πλέον ότι, τόσο όσα προηγήθηκαν αυτού όσο και όσα ακολούθησαν, στοιχειοθετούν μία σαφή εγκληματική εξουσιαστική συμπεριφορά. Και είναι βέβαιο ότι αυτό το έγκλημα δεν μπορεί και δεν θα μείνει ατιμώρητο. Ο ελληνικός λαός δείχνει να αποκτά πάλι, με αφορμή αυτή την τραγωδία, χαρακτηριστικά κοινωνίας. Ξαναθυμάται ότι «οι τιμές στους νεκρούς, τους ζωντανούς στολίζουν». Και αυτή η αυτοσυνειδησία που ξαναφουντώνει είναι βέβαιο ότι θα δρομολογήσει και μία διαδοχή που δεν διαφαίνεται και τόσο ομαλή...